اون روزهــا دیگه بر نمیگـرده ...

قــدیـما یــادش بــخیـر...

 

وقتی بهترین اسباب بازی هامون..

لـوکـس یـا خـریـدنـی نـبـود ...

 

وقـتی یـه لاسـتیـک کـهـنه ی دوچــرخه..

و یـک تـکـه چــوب تـمـام روزمــون رو پُـر..

از شــادی و شـــور و نـــشـاط مــیــکرد ...

 

گــاهی بــا تـعـجـب از خــودم میـپـرسـم..

اون روزهــا کـجــا رفـــت ...

 

 هــنـوز بــاورم نـمـیشـه..

اون روزهــا دیــگه بــر نـمـیـگــرده ...

 

در حسـرت دیـدار تـوام..

در حـسرت دیـدار تـو آواره تَـریـنم..

 

شُـهره شـده ام بـه نـام آقـای غـریـبم..

 

گفـتـند مگـر شُـهرت تـو چیـست؟ بـگفـتم..

 

نـام و لـقبم روبَبـین کـه مـن از منـتظرینم..